Je zou bijna denken dat ik het ontzettend druk heb, gezien het feit dat ik al bijna twee weken van huis ben en nog steeds niets heb geschreven op mijn blog. Ik moet toegeven, de tijd vliegt met helemaal niets doen. Daar was ik echt eventjes aan toe.

Ondanks ik het in Nederland enorm naar mijn zin had met liefdevolle mensen om me heen en een leuke baan als jeugdverpleegkundige, heb ik een tijdje geleden toch mijn ontslag ingediend om vervolgens met een klein beetje spaargeld en zonder een retourticket op het vliegtuig te stappen richting Oeganda: de parel van Afrika! (PS: ik beloof weer terug te zijn voor NYE 2020)

Ik ben hier vooral om veel te leren van en over Afrika, om ervaring op te doen, inzichten te krijgen en om samen met de lokale bevolking een bakkerij op te richten die het straatkinderenproject steunt. Dezelfde bakkerij waar ik in 2017 met andere vrijwilligers energie in hebben gestoken. En dat laatste doe ik niet met de overtuiging om de wereld te verbeteren, maar vooral omdat ik er zelf een gelukkig meisje van word! Maar, natuurlijk hoop ik ontzettend dat het een succesvolle bakkerij wordt. En weet je wat ik ook zo leuk vind aan dit avontuur? Mooie mensen leren kennen.

Hoewel sommigen ook voor ongemakkelijke situaties kunnen zorgen. Op de heenweg liep ik door het gangpad van het vliegtuig op zoek naar mijn stoelnummer. Helemaal achterin, bij het raam. Ondertussen vertelde een zakenman van midden dertig – die ik pas 2 minuten kende – een onderneming te starten in Zuid Afrika. Iets met slimme techniek. Al gauw gaf ik deze zakenman de stempel ‘IWAB’. Een Ik Weet Alles Beter figuur. Iets in zijn gedrag irriteerde me. Zodoende maakte ik van binnen een vreugdedansje toen ik erachter kwam dat we niet naast elkaar zouden zitten. Blijkbaar gaf ik andere signalen af en vroeg een voor mij toen nog onbekende beleefde jongen iets wat ik liever niet wilde horen: “Willen jullie naast elkaar zitten?” Shit! Terwijl die zakenman duidelijk aan het jagen was en op dit aanbod wilde ingaan, wilde ik alles – behalve – naast deze IWAB zitten. We keken elkaar ongemakkelijk aan en subtiel probeerde ik duidelijk te maken dat ik hem nauwelijks ken en nam plaats op mijn eigen stoel naast de beleefde jongen.

Goede keus. Leuke vent, die beleefde jongen. Enthousiast, spontaan en we hadden gelijk een leuk gesprek. Al gauw werd ik gewaarschuwd door dezelfde jongen met de woorden: “ik heb vliegangst, dus als ik niet terug praat, is dat niets persoonlijks…” Vliegangst. Ik kon me er moeilijk een voorstelling van maken. Voor mij is vliegen hetzelfde als een treinreis. Ik heb trouwens één keer gepresteerd om op Amsterdam Centraal aan te komen terwijl Den Bosch mijn eindbestemming was. Door de driedubbele controle op het vliegveld is dat met het vliegtuig domweg niet haalbaar. Zie jij het al voor je? Denk je in het vliegtuig te zitten naar het zonnige Oeganda, blijk je in Siberië te landen en wordt je welkom geheten door Eskimo’s. Toch kon ik deze jongen er niet van overtuigen dat vliegen best leuk kan zijn. Sterker nog, op het moment dat wij de opdracht kregen om onze riemen vast te maken, veranderde het achterste gedeelte van het vliegtuig in een zwembad. Puur angstzweet.

Toen ons vliegtuig eenmaal de wielen uit klapte en deze de landingsbaan raakten, meldde de zakenman zich. Ik was hem even vergeten. “Zullen we zo een borrel drinken?” De jongen naast, die inmiddels weer bij zinnen was, gaf me een por en lachte: “hierover wil ik teruglezen in je blog”.

Nou, komt ie: we hebben geen borrel gedaan. Ik heb wel heel smakelijk toegekeken hoe de zakenman een te vettig broodje naar binnen werkte van de Burger King. Ik bedankte hem vriendelijk voor zijn gastvrijheid om mee te mogen eten. Vervolgens was hij zo vrij om mee te lopen naar de gate voor mijn overstap en voor ik het doorhad kreeg ik een vriendschappelijke knuffel. Ach, eigenlijk was hij gewoon aardig. Zo makkelijk gaat dat dus: vrienden maken.

Eenmaal aangekomen in Oeganda werd ik overspoeld met mooie herinneringen. De geur van het verbrande plastic. De boda drivers die met hun brommer een complete bananenboom vervoeren of zelfs een levende varken. De rode straten waarop schoolgaande kinderen ieder hun eigen weg bewandelen. Ja! Het is fijn om terug te zijn.

En tegelijkertijd een uitdaging. In Nederland was mijn (té) volle agenda een houvast voor me. Ik wist precies welk moment van de dag ik waar moest zijn en had nauwelijks tijd om na te denken. Velen zullen het herkennen: de Nederlandse drukte. Hier in Oeganda ben ik een vrij meisje zonder verplichtingen en afspraken, zit ik soms voor me uit te staren zonder een telefoon in mijn hand of een laptop voor mijn neus. Toch geeft deze vrijheid mij (nu nog) onrust. Deze innerlijke onrust heb ik mogen delen met een prachtig duo uit Nijmegen. Een oud-leraar en een schrijfster, liefdevolle mensen, ruimdenkend, met een positieve gedachtegang. Precies wat ik even nodig had.

Blij dat ik deze mooie mensen heb mogen leren kennen. Sommigen van deze mensen zal ik niet weer zien, sommigen misschien wel. Toch heeft ieder van hun een bijdrage aan mijn avontuur in Oeganda, de één meer dan de ander.

En nu ga ik verder met niets doen, gewoon omdat het kan!