Eindelijk! Ik ben weer thuis. Neehee, wacht! Niet thuis-thuis. Niet in Nederland. Maar thuis in Oeganda, in Masaka. Mijn tijdelijk eigen stekje in Masaka voelt inmiddels écht als mijn thuis. Een heerlijk plekje!

Ik ben veel onderweg geweest de laatste tijd. Ik heb onder andere Jinja bezocht. Een knus stadje in het oosten van Oeganda. De plek waar de Nijl zijn lange weg begint door Afrika naar de Middellandse Zee. Een perfecte locatie voor een 4-daags festival: Nyege Nyege!

Vol goede moed vertrok ik vanuit Masaka met het openbaar vervoer. Ik als Nederlander, het langste volk ter wereld, is absoluut niet gemaakt voor het openbaar vervoer in Oeganda. De matatu is een gammel klein busje, die meer mensen vervoerd dan je lief is. En onderweg naar Jinja was ik gezegend met een zit-plek helemaal achterin, boven de laadruimte. Behalve dat deze zit-plek een halve meter dichterbij het plafond is gemonteerd ten opzichte van de andere bankjes, wat absoluut niet gunstig is gezien mijn lengte, voel je op deze plek ook het meest iedere hobbel in de weg. En ik kan jullie beloven, lieve lezers, in Oeganda zijn er héél véél hobbels in de weg. Lucky me!

Dus hoe dichterbij Jinja kwam, hoe meer mijn zin om te dansen verdween. Ook doordat ik me lichtelijk zorgen maakte over mijn slaapplek. Ik had keurig, samen met twee vriendinnetje, een tent en een matras gereserveerd op het festivalterrein. Je zou denken: laat los Peet, komt goed! Maar mijn ervaring van dit festival twee jaar geleden zitten nog vers in mijn geheugen: nadat wij zes uur wachtten, kregen we een tent zonder tentstokken en natte matrassen. Tot mijn grote verbazing was het nu puik geregeld. Check! Na een verkoelende douche*, met frisse moed, kon het feest ein-de-lijk beginnen

Tussen het prachtige decor van grote bomen met groene bladeren, het stromende water van de Nijl en een heldere hemel, stonden mensen van over de hele wereld zichtbaar te genieten. Er werd ritmisch bewogen op muziek. Ik vraag me nog steeds af of je dit dansen mag noemen. Want het zal me niet verbazen dat sommigen een publiekelijk orgasme krijgen van de dansstijl die zij op dat moment aannamen. Anderen genoten van een cocktail, ijskoud biertje, of een zelf gedraaide joint. Dat laatste werd vooral gerookt door de reggae mannen, die sloom (of relaxt) om zich heen keken of zachtjes meezongen, met of zonder zangtalent. En er werd natuurlijk geflirt. Daar is trouwens niets mis mee. Best gek trouwens. Als ik op de boda-boda (brommertaxi) door Masaka rijd, zie ik ze nooit. Maar hier op het festival zijn wel degelijk knappe Oegandese mannen. Daar waren mijn vriendinnetjes en ik het unaniem over eens. Ach, kijken op een afstandje mag toch?

En het kon je zomaar gebeuren dat je een drankje deed met die knappe, open-minded Oegandees, die in zijn dagelijkse leven in de achterstandswijken van Kampala leeft. Ja! Het was een fantastisch festival, ontspannen en met veel harmonie! Ondanks de verschillen in huidskleur, herkomst of levensstijl, was iedereen tijdens dit festival gelijk.

Terwijl ik de laatste woorden schrijf, hoor ik de ketel die op het vuur staat, fluiten. Heerlijk een kopje thee, zo voor het slapen gaan. Een thee die nergens anders zo lekker smaakt dan thuis. Oké, dat is niet waar. De thee die mama vroeger maakte met een wit schuimlaagje, vroeg in de ochtend voordat ik naar school ging, is nog altijd de lekkerste!

Slaap lekker!

* Deze verkoelende douche was trouwens ook gelijk mijn enigste douche in deze vier dagen. Al op dag twee waren alle water-tanken leeg, zonder dat deze opnieuw werden gevuld. Dus behalve dat het fijn was om weer thuis te zijn, was het ook heel aangenaam - vooral voor de mensen om me heen - om mijn lichaam grondig te schrobben en te boenen.