“Jij gaat dit gewoon doen!” zei mijn collega, terwijl ik mijn twijfels uitsprak over mijn eventuele toekomstplannen. Zal ik ontslag nemen van mijn leuke baan als jeugdverpleegkundige en een langere tijd naar Oeganda gaan? Ga ik echt op zoek naar gedreven Afrika-liefhebbers die samen met mij een stichting willen oprichten? Een stichting voor de straatkinderen in Oeganda, in Afrika.

Ik herinner met dit gesprek als een dag van gisteren. Het was voorjaar 2018, een frisse maar zonnige dag. Ik stond een thee-smaakje uit te zoeken in de ietwat rommelige keuken van mijn collega. Een collega die me inspireert en zelfvertrouwen geeft. Inmiddels is deze inspirerende vrouw mijn ex-collega. Ik heb naar haar geluisterd. Ik heb het ‘gewoon’ gedaan!

De eerste stap was het vinden van gedreven Afrika-liefhebbers. De meeste mensen in mijn omgeving waren mijn verhalen over dat prachtige continent inmiddels beu. Balen! Tóch heb ik Afrika-liefhebbers gevonden. Herinneren jullie je dat ik in 2017 ook in Oeganda ben geweest als vrijwilliger? Ik heb toen samengewerkt met een aantal Nederlandse dames. Inderdaad, allemaal op hetzelfde project: Foundation of Hope. Behalve dat we destijds sappige verhalen deelden over onze versnelde stoelgang, delen we ook onze liefde voor de straatkinderen in Masaka, Oeganda.

Toen ik een paar maanden later iets te enthousiast vertelde dat niet alleen de stichting een feit is, maar ook mijn ontslag als jeugdverpleegkundige, was er geen haar op mijn vaders hoofd die daarmee akkoord was. Zal papa daarom een kale bol hebben? Ben ik écht zo'n rampen-dochter? Ik voel nog zijn frustratie en zijn onmacht. Sorry pap, ik weet dat je vindt dat ik mijn spaargeld voor andere doeleinden kan gebruiken, maar ik ga jouw zorgen pas begrijpen als ik zelf moeder ben. Ik beloof je in ieder geval géén moeder te worden tijdens mijn avontuur in Oeganda. Oké?

Ik ben nu 7 maanden en 4 dagen aan de andere kan van de wereld. Ik spreek gebrekkig Engels, kan behoorlijk onhandig zijn, heb hier mijn 27ste verjaardag gevierd (8 juli) en ben officieel werkloos. Toch voelt dit als een soort van rijkdom. En ik ben dus – samen met de dames uit Nederland – de trotse eigenares van Stichting AfriCan Do.

Met AfriCan Do ondersteunen wij lokale projecten die zorg dragen voor straatkinderen. Wij richten ons uiteraard op Foundation of Hope (FOHO). Wij willen graag dat FOHO onafhankelijk wordt van sponsors en donateurs, oftewel zelfredzaam. Dit is haalbaar wanneer FOHO een eigen bron van inkomsten heeft. Daarom gaan wij samen met FOHO een bakkerij oprichten. De bakkerij waar wij in 2017 tevergeefs mee zijn gestart, maken we nu – hopelijk – een succesvolle onderneming!

Het beleidsplan is geschreven. De ANBI status is goedgekeurd. Het logo en de website zijn in de maak. Wij hopen gauw online te gaan en onze enthousiasme met jullie te mogen delen! Ondertussen volg ik in Oeganda de overweldigende geur van vers brood, om informatie te krijgen over andere lokale bakkerijen. Wij hebben er nu drie bezocht en Goreth (staffmember van FOHO) heeft een stage gehad bij één van deze bakkerijen. Kortom, wij zijn drukdoende met het verzamelen van informatie om een goed projectplan te schrijven voor onze eigen bakkerij.

Wij maken kleine, maar mooie stappen. Daar ben ik de dames in Nederland en alle andere hulp, ontzettend dankbaar voor, maar ik ben vooral dankbaar om het feit dat ik in dit prachtige land kan en mag zijn. Want eerlijk is eerlijk: ondanks ik me samen met de dames van AfriCan Do inzet voor de straatkinderen, ben ik vooral in Oeganda omdat het mijzelf een geluksgevoel geeft!

Een fijne dag, lieve lezers!