“Geniet ervan, je gaat nog genoeg mogen werken!”. Dat werd vaak tegen me gezegd in de tijd dat ik als student verpleegkundige in Groningen woonde. Maar lieve mensen, weten jullie wel hoe druk een student het heeft? Ondragelijke studiestress, sporten, zélf eten koken en de was doen, een wijntje in de kroeg, een bijbaantje om dit allemaal te bekostigen en dan ook nog die ellendige stage! Inmiddels zie ik deze stageperiode als de brug tussen het studentenleven waar je zonder schaamte met een kater in de collegebanken verschijnt omdat je de voorgaande avond iets te diep in het glaasje hebt gekeken, naar het grote mensen leven waarin je iedere ochtend om zes uur moet opstaan omdat je opeens échte verantwoordelijkheden hebt. Wat heb ik achteraf veel geleerd van mijn stages en wat was het fan-tas-tisch om een student te zijn!

Trouwens, ik acht de kans zeer klein dat Goreth* hetzelfde over haar stage denkt als ik over de mijne. Goreth werd enkele weken geleden op pad gestuurd voor een stage bij een lokale bakkerij, omdat wij tijdens het schrijven van het projectplan realiseerden dat wij over te weinig kennis beschikken. En ik kan jullie verklappen: de lokale bakkerijen in Masaka hebben zeer weinig overeenkomsten met de bakkerijen in het mooie zuidoost Drenthe. De enige overeenkomst is de overweldigende geur van vers brood. De geur die je zintuigen prikkelt waardoor je eetlust enorm wordt versterkt.

Ik herinner me nog goed toen ik als tiener in de vroege ochtend naar de middelbare school fietste, de bakkerslucht al van veraf kon ruiken. Maar zodra ik hier de nabije omgeving van de lokale bakkerij passeer, word ik geconfronteerd met de misselijkmakende lucht van vuilnis-bulten die ik iedere 500 meter tegenkom. Daarnaast sluipt de geur van urine en verbrand plastic mijn neusgaten binnen.

Opeens wordt mijn strijd met al deze onaardigheden onderbroken, omdat ik een kinderstemmetje hoor roepen: “Petraaa!”. Het is Shadrack, het tweejarige zoontje van Goreth die beter mijn naam kan uitspreken dan mijn eigen neefje van dezelfde leeftijd. Best pijnlijke gedachten, want dit heeft absoluut niet met de ontwikkeling van mijn neefje te maken, maar met het feit dat ik te vaak en te veel in Oeganda ben. Bovendien gaat Shadrack altijd aan hand mee, dus ook naar de stage van zijn hoogzwangere mama. En ondanks ik van mening ben dat de bakkerij geen plek is voor een tweejarige, is dat in Oeganda geen enkel probleem en weet Shadrack zich prima te vermaken.

De bakkerij is een stoffige ruimte met een te klein venster dat voor het daglicht moet zorgen. Aan het plafond hangt een peertje te knipperen waar nauwelijks licht vanaf komt. De muren zijn van oorsprong wit, maar daar kom je enkel achter wanneer je met wat water en een spons gaat boenen. De houten werktafel in de hoek is rijk aan vele nerven en gleuven, waar vermoedelijk ontelbaar veel diertjes in wonen die met het blote oog niet te zien zijn. In de andere hoek staat een frituurpan, waarvan ik me afvraag wanneer het vet voor de laatste keer vervangen is. De frituurpan, waarvan ik weet dat deze loei-heet is, staat enkel op een gebroken emmertje die op de kop staat. En precies naast dit emmertje en de frituurpan zit Shadrack heerlijk te genieten van zijn cakeje, terwijl de loslopende kippen van de kruimels op de grond meegenieten. Zijn jullie ook zo benieuwd wat De Smaakpolitie hiervan zou vinden?

De lokale oven die brandt op hout, bestaat uit een constructie van stenen, klei en metaal. De oven staat achter de bakkerij in een te smal steegje. Zoals ik al verklapte kan deze oven, net als in de Nederlandse bakkerswereld, de heerlijke geur van versgebakken brood produceren. De geur die ik associeer met gezelligheid. En ik moet toegeven: ondanks de hygiëne volgens de Nederlandse normen en waarden ver te zoeken is, kunnen wij ontzetten veel leren van de gastvrijheid van deze prachtige mensen, het warme onthaal die bevestigd wordt met een grote glimlach en de vrijheid om een gezellig praatje te maken ondanks de volgende klant staat te wachten en de tijd tikt.

Terwijl ik mijn gedachten hun vrije loop laat en ik me realiseer dat ik over tien jaar met net zoveel enthousiasme (of misschien wel meer) terugkijk op deze periode als mijn studententijd, kijkt Goreth me afwachtend aan of ik ook zin heb in een heerlijke cakeje. Hm, ja, lekker! Waarom ook niet?

Een fijn weekend, lieve lezers!

*Goreth is een gedreven Oegandese dame die onderdeel uitmaakt van het team van Foundation of Hope (FOHO). Binnen dit team heeft zij de bakkerij als verantwoordelijkheid. Kortom, in dit prachtige Oeganda werk ik voornamelijk samen met Goreth om de bakkerij te realiseren.